Hoera, het is een meisje en we noemen haar Gerrit. Dat lijkt alsof er een kind geboren is maar zo is het niet. Nee, Gerrit is onze nieuwe poes. Na het afschuwelijke drama, het verlies van Diesel, tijdens onze reis richting Venetiƫ hadden we gedacht nooit meer een poes in huis te halen. We waren zo ontzettend verdrietig door het verlies van Diesel dat we dat nooit meer wilden meemaken. Het was zo een bijzondere kat die al zeven jaar met ons meereisde. Of het nu met de boot of met de camper was, Diesel ging altijd mee. Waar we ook naar toe gingen, het maakte niet uit.
Als de omgeving waar we verbleven het toeliet ging ze gewoon naar buiten. Dan was ze lekker op jacht naar muizen of speelde met dwarrelende blaadjes. Probeerde ze een vogel te verschalken of sloop door het hoge gras. Altijd kwam ze na een paar uur terug, nooit bleef ze dagen weg. Soms een avond, zelfs een keer een nacht, maar dat was een uitzondering. Natuurlijk, ze had ook wel haar nukken, was niet altijd de makkelijkste. Maar dat gaf niet, we hielden gewoon ontzettend veel van haar en dan kun je die dingen prima verdragen. We hebben gezocht, we hebben iedereen in de omgeving van de plek waar ze verdween gevraagd naar haar uit te kijken. Overal op die bewuste camping liet ik mijn telefoonnummer achter voor het geval een van de vaste gasten haar zou zien. Na een paar dagen gaven we onze zoektocht op en vervolgden onze reis. Vier weken later kwamen we terug op de plek des onheils en zochten de hele camping af. We spraken met vaste gasten, met mensen die het terrein onderhielden, met de beheerder, helaas had niemand haar gezien. Na een vruchteloze zoektocht van een dag gaven we het opnieuw op en reisde terug naar huis. Dagen, weken en maanden keken we uit naar een telefoontje van een van de campinggasten. Nooit kwam het verlossende woord. Nooit kregen we bericht dat ze gevonden was. Niet van een dierenarts en niet van een asiel. Ze had immers een chip in haar nek waarmee ze de eigenaar konden traceren. Het bleef maand na maand doodstil. Geleidelijk aan begonnen we de moed te verliezen. Maar nooit was ze helemaal uit onze gedachten. Nu ook nog niet, dat zal nimmer gebeuren. We waren zo aan haar gehecht, zo gewend aan haar aanwezigheid. Nooit sliep ze meer aan mijn voeten op bed, nooit meer zag ik haar lopen in de tuin. Elke dag als het tijd was voor het snoepje ritueel rond vijf uur als ik onze hond Isabel haar snoepje van de dag geef, miste ik weer het vertrouwde miauwtje van Diesel die dan ook haar snoepjes kreeg. Nee, het is onmogelijk dat we haar zullen vergeten. Maar het gemis naar de genegenheid van een kat was zo groot dat ik uiteindelijk met het idee begon te spelen een andere kat in huis te halen. Steeds weer stak het verlangen naar die genegenheid de kop op. Ik begon te speuren op internet. Bekeek de site van het plaatselijke dierenasiel. Belandde regelmatig op marktplaats waar tientallen kittens werden aangeboden. We spraken met mensen uit onze omgeving over het gemis. Vroegen of zij soms ergens een nestje kittens wisten. Dat leverde soms een mogelijkheid op, maar dan bleken ze toch allemaal al vergeven aan een ander. We hadden het over onze toekomstige kat, hoe moest die er uitzien, waar moest de nieuweling aan voldoen? Uiteindelijk hebben we een soort profiel opgesteld. Het moest een echte knuffelkat worden, niet eentje van de boerderij. Het beestje moest niet te veel op Diesel lijken, niet te oud zijn zodat het gemakkelijk zou wennen aan het reizen met ons. Het moest een kitten uit een huiselijke omgeving zijn, geen poes maar een kater.
Gerrit is geen kater maar een poes. Ze komt van een boerderij en is niet piepjong meer. Ze lijkt qua uiterlijk vrij veel op Diesel. Ik vond haar op marktplaats. Op het eerste gezicht niet het dier dat we zochten. Maar toen we daar gingen kijken en een zestal erg jonge kittens rond onze voeten scharrelden en andere katten rustig bleven liggen of rondlopen werd duidelijk dat deze groep katten aan mensen gewend waren. Ze lieten zich oppakken, spartelden niet tegen als ik ze aaide. Twee kittens waren wat groter. Het waren broer en zus uit een eerder geboren nest. Ze hadden beiden veel weg van Diesel, haast de zelfde tekening. Dus pasten ze echt niet in het profiel. Ze lieten zich oppakken en knuffelen. Geen enkele weerstand tegen de volkomen vreemdelingen die hen kroelden. Het poesje snorde zachtjes, niet zo luid als Diesel, maar was kennelijk blij met mijn aandacht. Ze ging op het plekje liggen waar ze kennelijk normaal sliep en rolde zich snorrend op. Ze was volkomen ontspannen ondanks onze aanwezigheid. Ik pakte haar opnieuw op, aaide haar en ze reageerde heel aanhankelijk. De keuze was gemaakt, zij ging met ons mee. Mijn partner was het er niet mee eens, deze poes was niet wat we zochten, maar ik hield voet bij stuk. De eigenaar stopte haar in de meegebrachte katten mand en ik zette haar naast Isabel, onze hond, achterin de auto. Zo reden we naar huis. Onderweg vroeg ik welke naam we haar zullen geven. Mijn vriendin antwoordde direct dat ze Gerrit ging heten. Ik vond het een prima naam voor onze nieuwe gezelschapsdame. Gerrit loopt en speelt en slaapt nu bij ons in huis alsof ze er altid geweest is. We zijn heel blij met haar.